vrijdag 22 februari 2013

De tangoriro crossing en hobbits



Hoi hoi!

EINDELIJK! Ik kan mijn laptop weer gebruiken. Heb vandaag een laptop oplader gekocht, de verzekering gemaild en nu maar hopen dat het vergoed wordt.
In de afgelopen weken heb ik echt enorm veel meegemaakt, waaronder de roadtrip met Guus en Jeroen na mijn baantje als Au Pair in Auckland. We hebben zoveel gelachen samen, zoveel gezien. Was echt een geslaagde roadtrip en ik mis ze nog steeds een beetje.  De jongens zijn doorgegaan naar het zuidereiland, en ik bleef een weekje hangen in een hostel in Wellington. Wellington is denk ik wel de drukste en levendigste stad van het noordereiland. 

Ik heb zoveel verhalen om te vertellen en foto’s om te laten zien, maar omdat ik geen laptop had wordt het wel een erg lang verhaal als ik alles moet gaan vertellen. Maar één ding wil ik toch graag kwijt, en dat is de hike (zware wandeling) op de tangoriro crossing.

Dat is dus een zware wandeling waar we 16 uur over hebben gedaan. De eerste dag 11 uur en de tweede dag 5 uur, en we bleven daar slapen in een hut. Guus en Erica gingen de Mount Doom (Mordor van de Lord of the Rings) beklimmen (waar Guus zijn ring van zijn ex vriendin in heeft gegooit net als Frodo) en ik liep verder omdat ik toch wat langzamer was. Na een paar uur kom je op een pad waar niet veel mensen komen, omdat die meestal maar 6 uur lopen en dan weer teruggaan, maar wij deden de hele cirkel.

Dus ik liep alleen voor uren, in een dor steppeachtig klimaat midden in de bergen. Geen schaduw, alleen kleine bosjes en je kijkt kilometers voor je uit en ziet niemand. Je volgt dus de paaltjes om het juiste pad te volgen. Als je stilstaat hoor je niks. Echt letterlijk niks, net alsof je doof bent. Het was enorm zwaar vooral omdat ik niet echt fit was en ALS je dan iemand tegen kwam, was het zo speciaal. Ik dacht dat ik de eerste hut nooit zou vinden (wij sliepen in de tweede hut, die vanaf de eerste hut nog 3 uur lopen was). Ik dacht echt dat ik gek werd, ik dacht dat ik mensen achter me hoorde maar zag niemand. Elke keer als ik een heuvel op was hoopte ik een hut te zien, maar vaak was het dan weer kilometers ver kijken en geen hut te zien. Na wanhopig verder te hebben gelopen zag ik EINDELIJK de eerste hut, die echt verrassend klein was. Er liepen nog wat mensen omheen en in de hut, maar iedereen was duidelijk moe. Ik heb snel wat gegeten, gedronken en ben verder gelopen, omdat ik wist dat ik nog 3 uur alleen moest door dat verlaten landschap.

 
Vulkaan die laatst is uitgebarsten. Gebied is nu verboden terrein.




 Het was wel echt heel speciaal, want je loopt tussen twee vulkanen in. Aan de linkerkant een vulkaan met sneeuw op de top, aan de rechterkant een van de actiefste vulkanen uit dat gebied (ze zijn allemaal nog actief), Mount Doom. Op het tweede gedeelte kwam ik twee keer mensen tegen, en toen hun zeiden dat het nog maar 1,5 uur 2 uur lopen was, was ik zo blij. Ik liep stevig verder en dacht aan dat als ik dit straks gedaan had, ik echt super trots op mezelf moest zijn. Het meisje zei: ‘Als je in het bos komt weet je dat je dichtbij bent’. Dus van steppe ging je opeens over in een bos. Heel vreemd was dat. Na een uur in het bos te hebben gelopen kwam ik weer uit in een steppeachtig klimaat en zag dat in de verte nog een bos was. Dat was dus het bos wat dat meisje bedoelde en toen ging het eigenlijk wel snel.

Mount Doom. Mordor van The Lord of the Rings (waar de ring vernietigd wordt).
                                                   (wat je dus uren lang hoort en ziet)


 Ik was zo blij toen ik de hut in de verte zag, ik kon niet wachten om mijn schoenen uit te doen en gewoon daar te zijn. Ondertussen was ik heel erg bezorgd om Guus en Erica, omdat de Mount Doom vulkaan heel erg zwaar was en alleen voor professionele hikers. Dus onderweg had ik iedereen verteld over ‘A Dutch couple’. Ook in de hut had ik iedereen al geïnformeerd en dat als ze er na 8 uur nog niet waren ze zouden gaan informeren bij andere hutten. Dus ik ging in mijn bed liggen (zonder slaapzak, die waren we alle drie vergeten) en hoopte dat ze er snel zouden zijn.
Toen Guus en Erica arriveerde bij de hut werden ze gelijk door iedereen aangesproken of hun ‘the Dutch couple’ waren en dat een blond meisje naar ze op zoek was. Toen werd ik wakker gemaakt door een gillende enthousiaste en trotse Guus die nooit had verwacht dat ik bij de hut zou zijn. Omdat ik het zo zwaar had dachten ze allebei dat ik terug was gegaan naar het hostel. Ik was ook super trots op hun.

De tweede dag hoefden we nog maar 5 uurtjes te lopen, maar omdat mijn schoenen iets  te klein waren, waren mijn teennagels helemaal wit en pijnlijk geworden. Ik zal je de details besparen. Overal blaren en het deed zo’n zeer. Ik was zo blij toen we eindelijk klaar waren. Vanaf de snelweg gingen we hitchen (liften) en dat ging echt heel snel. Voor we het wisten waren we bij het hostel.
Vanuit daaruit gingen we meteen door naar Napier om een paar dagen bij te komen.

Na een paar dagen Napier gingen we Wellington, en daarna zijn de jongens dus doorgegaan naar het Zuidereiland. In Wellington heb ik echt superveel leuke mensen leren kennen. Daarna ging ik alleen door naar Wanganui, waar ik bijna de enigste in het hele hostel was. De dag erna weer terug naar Napier waar ik nu dus ben.  En nu is het wachten op Lars, die hier 6 maart onze tijd aankomt!

Hieronder nog een paar foto's van de afgelopen weken:

                                                 Hobbiton (hobbitland) in Mata Mata


Bilbo Baggins house



                                                            Thermal area in Wai O Tapu



                                                                      Waitomo Caves



                                                                            Roadtrip

Vanuit het hostel in Taupo (de tangoriro op de achtergrond)
Lake Taupo